Michael MacDowel to kierowca, który miał jedną z najkrótszych, liczącą zaledwie 17 okrążeń karierę w Formule 1. Oprócz tego zdobył jednak wiele trofeów w lokalnych zawodach w Wielkiej Brytanii, a także w wyścigach górskich. Po walce z rakiem zmarł 18 stycznia w wieku 83. lat.
Urodzony w Suffolk MacDowel rozpoczął swoją karierę wyścigową w roku 1954, kiedy to zaliczył obiecujący sezon za kierownicą Lotusa VI, wygrywając dwukrotnie zawody w Ibsley. Po przesiadce do Lotusa IX Mike zdominował zawody 750 Motor Club w Formule 1172, przez co nadarzyła się szansa, aby wraz z Ivorem Buebem wziął udział w wyścigu RAC Tourist Trophy na Dundrod, za kierownicą Coopera T39. Po kolejnych sukcesach na lokalnym polu w roku 1956, bracia Cooper zaoferowali Mike'owi start w mistrzostwach Formuły 2.
Po wzlotach i upadakach zdołał wykonać kolejny krok w swojej karierze, startując w Grand Prix Francji Formuły 1 na torze w Rouen, tym razem za sterami półtoralitrowego Coopera T43. Jack Brabham, Juan Manuel Fangio, Luigi Musso i Jean Behra wiedli w tym wyścigu prym, ale po piętach deptali im dwaj brytyjscy gwiazdorzy, Mike Hawthorn i Peter Collins, którzy próbowali uratować honor Ferrari. Za nimi podróżował właśnie MacDowel, ale gdy Cooper Jacka Brabhama odmówił nagle posłuszeństwa, Mike został poproszony aby udostępnić mu swoją maszynę. Wykonując polecenie, MacDowel zakończył przygodę z Grand Prix Francji i jak się później okazało z Formułą 1.
W późniejszych latach brał udział w innych wyścigach samochodowych, zasiadając za kierownicą takich pojazdów jak Jaguar Mk2, czy Ferrari GTO, wystawianych przez niedoszłego kierowcę, Johna Coombsa, który miał znakomite kontakty z różnymi producentami i odgrywał rolę pośrednika. W 1964 Mike zdecydował się przerwać swoją karierę wyścigową i zawiązać współpracę z Coombsem przy handlu samochodami w Wielkiej Brytanii. Przypadła mu rola dyrektora komisu w Guildford.
MacDowel powrócił do wyścigów w roku 1968. Najpierw w jego ręce trafił model E-type Jaguara, ale następnie wrócił do wyścigów samochodów i za kierownicą Brabhama-Climaxa BT30X na torze Bouley Bay w Jersey w roku 1969 zaliczył swoje pierwsze zwycięstwo w randze krajowych mistrzostw. Początek lat 70-tych upłynął Mike'owi pod znakiem zwycięstw w Brytyjskich Wyścigach Górskich z tytułem mistrza w roku 1974. Kolejnymi maszynami, które miał do dyspozycji były Chevron B19, zasilany 3-litrowym silnikiem BMW i Ralt RT1, którym Larry Parkins wygrał wcześniej europejskie mistrzostwa Formuły 3. Mike zamontował w nim silnik z garażu Briana Harta, kierowcy i inżyniera w jednym, który w latach 60-tych zainstalował tą samą jednostkę w swoim słynnym, zabudowanym samochodzie Protos, w którym wystartował nawet w roku 1967 w Grand Prix Formuły 1 w Niemiec.
Przez kolejną dekadę Mike dorzucił do swojej kolekcji niezliczoną ilość tryumfów w wyścigach górskich w całej Europie, a kask ostatecznie odłożył na półkę dopiero w roku 1979, w wieku 47. lat. Do końca życia był mocno związany z Brytyjskim Klubem Kierowców Wyścigowych i często odwiedział różne motorsportowe imprezy. Brał udział w historycznych Grand Prix, a na codzień zajmował się prowadzeniem komisu w Guildford, który w latach 60-tych powołał do życia z Johnem Coombsem. Ostatnie lata swojego życia chorował na raka, w skutek którego zmarł 18 stycznia, w wieku 83. lat.
Źródło: autosport.com
Nie przegap żadnej informacji. Obserwuj ŚwiatWyścigów.pl na Google News.
