Circuit Paul Ricard

Długość: 5.842 km

Zakręty: 15

Nieoficjalny rekord toru: 1:28.319 (Lewis Hamilton, Mercedes, 2019)

Rekord okrążenia w wyścigu: 1:32.740 (Sebastian Vettel, Ferrari, 2019)

Tor Paul Ricard był czternaście razy gospodarzem Grand Prix Francji, zanim na początku lat dziewięćdziesiątych ustąpił miejsca Magny-Cours. W sezonie 2018 powrócił do kalendarza. Podczas nieobecności w F1 stał się nowoczesnym torem testowym. Charakteryzują go długie proste i szerokie asfaltowe pobocza w charakterystyczne niebieskie paski.

Mimo nowej infrastruktury, układ toru nie zmienił się bardzo od początku jego działalności. Największą zmianą jest szykana na środku prostej Mistral. Słynna prosta Mistral ma 1.8 km i była kiedyś najdłuższa w F1, stanowiąc idealną okazję do wyprzedzania.

Mistral to wiatr wiejący znad morza śródziemnego, który miał duże znaczenie na tej prostej, ale nie takie jak cień aerodynamiczny tworzący się za samochodami. Teraz, gdy prostą rozdziela szykana, mamy dwa szybkie odcinki. Najlepsza okazja do wyprzedzania znajduje się przed szykaną.

Obecnie tor jest mieszanką prostych oraz odcinków zdominowanych przez zakręty, z których część po przeprofilowaniu jest nieco wolniejsza niż kiedyś. Chodzi głównie o pierwsze dwa zakręty, które były kiedyś bardzo szybkie i niebezpieczne. W nowej wersji toru są znacznie wolniejsze. To i dodanie szykany sprawia, że tor wymaga obecnie ustawienia z nieco większym dociskiem.

Zdecydowanie najszybszym zakrętem na torze jest zakręt 10, nazywany Signes, znajdujący się na końcu drugiej części prostej Mistral. Można go pokonać na pełnym gazie, przy prędkości około 300 km/h, co czyni go jednym z najszybszych w F1.

Tor mocno obciąża jednostki napędowe, choć nie aż tak jak wtedy, gdy samochody osiągały maksymalne obroty na długiej prostej Mistral. W latach osiemdziesiątych kibice często oglądali spektakularne eksplozje silników turbo.

To co zrobiło z Paul Ricard idealny tor testowy, nie czyni z niego idealnego obiektu do wyścigów. Chodzi o wyasfaltowane pobocza. Kierowcy nie ponoszą niemal żadnych konsekwencji za błędy. Wyprzedzanie nie należy tu do łatwych. Jedyna nadzieja w systemie DRS na długich prostych. Gdy na prostej Mistral wiatr wieje przeciwnie do kierunku jazdy, DRS staje się bardzo skuteczny.

Trochę historii:

Paul Ricard był francuskim milionerem, który ufundował budowę toru nazwanego jego imieniem. W chwili powstania był on najnowocześniejszy i najbezpieczniejszy w F1 i zapoczątkował nową generację torów.

Gdy debiutował w kalendarzu w sezonie 1971, jeszcze nie wszystkie tory były zabezpieczone barierkami. Paul Ricard posiadał barierki wzdłuż całej trasy, w znacznie większej odległości od toru niż na innych obiektach. Tuż obok znajdowało się prywatne lotnisko Ricarda. Od strony infrastruktury i bezpieczeństwa tor wyznaczał więc nowe standardy. Posiadał cztery warianty trasy. F1 od początku korzystała z pełnej wersji.

Na początku lat osiemdziesiątych tor posiadający długie proste odcinki faworyzował samochody z silnikami turbo, w tym francuski team Renault. Pierwszy tryumf odnieśli tu w sezonie 1982, kiedy Rene Arnoux wygrał ignorując polecenia, by przepuścić walczącego o tytuł kolegę z zespołu Alaina Prosta.

Przez kilka lat Paul Ricard organizował Grand Prix Francji na zmianę z obiektem w Dijon. W 1982 zorganizowano tam jednak Grand Prix Szwajcarii, podczas gdy Paul Ricard gościł Grand Prix Francji w sezonach 1982-83. Dijon po raz ostatni gościło F1 podczas Grand Prix Francji 1984. Od sezonu 1985 Grand Prix Francji organizowano już co roku w Paul Ricard.

W sezonie 1985, podczas kwalifikacji, Marc Surer osiągnął swoim Brabhamem-BMW prędkość 338 km/h, co było wtedy rekordem w historii F1. Jego zespołowy kolega Nelson Piquet odniósł wtedy ostatnie zwycięstwo dla Brabhama. Dzięki mocy BMW i oponom Pirelli, wygrał wyścig, podczas którego Ayrton Senna rozbił się przy dużej szybkości w zakręcie Signes. Nigel Mansell rozbił się w tym samym miejscu już podczas treningu i nie mógł wystartować w niedzielę. Był to niestety ostatni wyścig na oryginalnej wersji toru.

Na początku lat osiemdziesiątych bezpieczeństwo toru stawało się coraz bardziej wątpliwe. Najpierw w sezonie 1982 Jochen Mass był bliski wpadnięcia samochodem w trybuny, potem, podczas testów w sezonie 1986, śmiertelnemu wypadkowi w szybkich zakrętach po starcie, uległ Elio de Angelis.

Mimo, że główną przyczyną jego śmierci była nieobecność na torze fachowego personelu medycznego, po tym wypadku dwa pierwsze zakręty starej pętli zostały uznane za niebezpieczne. Jednak zamiast je przebudować, przeniesiono wyścig na krótszą wersję toru, co obniżyło jego atrakcyjność. Teraz po starcie skręcano w prawo, a ciasny pierwszy zakręt był dobrym miejscem do wyprzedzania, ale też miejscem wielu kolizji.

Sezon 1989 to chyba najbardziej spektakularna kraksa w historii wyścigów na Paul Ricard. Maurizio Gugelmin spóźnił hamowanie przed pierwszym zakrętem po starcie, lądując do góry nogami na Ferrari Nigela Mansella. W tym wyścigu Jean Alesi zadebiutował w F1 zdobywając doskonałe czwarte miejsce dla Tyrrella.

Nikomu nie udało się wygrać dwa razy na pełnej wersji toru. Na skróconej wersji królował Alain Prost wygrywając trzy razy z rzędu w latach 1988-1990. Zwycięstwo z sezonu 1988 było szczególnym osiągnięciem, ponieważ wygrał po zaciętym pojedynku z Ayrtonem Senną, dzięki odważnemu manewrowi wyprzedzania, na swoim największym konkurencie.

W sezonie 1990 ostatnie Grand Prix Francji na Paul Ricard przed długą przerwą od F1 okazało się jednym z najbardziej pamiętnych, dzięki świetnemu występowi Ivana Capelli w przygotowanym przez Adriana Neweya Marchu.

Po śmierci Ricarda pod koniec lat dziewięćdziesiątych, tor został zakupiony przez Berniego Ecclestone’a i gruntownie odnowiony w celu stworzenia nowoczesnego obiektu testowego. Tor już wcześniej chętnie był używany do testów, ze względu na sprzyjający klimat podczas zimowej przerwy.

Na pewien czas tor zmienił nazwę na Paul Ricard High Tech Test Track. To tutaj po raz pierwszy wprowadzono takie rozwiązania jak szerokie asfaltowe pobocza, bariery TecPro, a także symulujące deszcz zraszacze.

Po remoncie toru na środku prostej Mistral pojawiła się, mająca kilka wariantów, szykana. Dodano też nowe wersje trasy, a zakręty 3, 4, 5 oraz ostatni zakręt przeprofilowano. Zmieniono też zakręt Bendor usuwając szybką eskę tuż przed nim. W 2005 dodano dwa nowe wolniejsze warianty pierwszych dwóch zakrętów. Przed wyścigiem w sezonie 2018 najwolniejszy z nich dodatkowo zmodyfikowano, by ułatwić wyprzedzanie. W 2010 zlikwidowano najkrótszą z oryginalnych wersji toru rozbudowując boksy.

Obiekt często był wykorzystywany do testów F1 na początku lat dwutysięcznych, potem znacznie rzadziej, w miarę jak ograniczano ilość testów. Ścigały się tu też serie: WEC, Formula Renault 3.5 i Formuła 3.

Onboardy:

Lewis Hamilton 2018: