Johnson siedmiokrotnym mistrzem NASCAR

Jimmie Johnson napisał historię czołowej serii NASCAR Cup Series, stając się trzecim w historii zawodnikiem, który zdobył siedem tytułów mistrzowskich. Kierowca Hendrick Motorsports odniósł zwycięstwo w decydującym wyścigu na torze Homestead Miami Speedway, po starcie z końca stawki.

Zgodnie z systemem Chase for the Cup, Johnson był jednym z czterech kierowców, którzy przystępowali do finałowego wyścigu jako pretendenci do tytułu. Oprócz niego, finałową czwórkę tworzyli Kyle Busch, Carl Edwards i Joey Logano. Zostali oni zrównani punktami, zatem o mistrzostwie decydowała pozycja na mecie tego wyścigu.

Jeszcze przed startem ekipę Johnsona spotkał dramat, kiedy delegaci techniczni dopatrzyli się na polach przedstartowych potencjalnego naruszenia technicznego. Chevrolet SS nr 48 został wezwany na ponowne badanie techniczne, przez co Johnson utracił wywalczone w kwalifikacjach 14. pole startowe i musiał przystępować do wyścigu z końca stawki.

Johnson jednak szybko przebijał się do przodu, wyprzedzając połowę zawodników w trakcie pierwszych ośmiu okrążeń. W momencie pierwszej neutralizacji na 27. okrążeniu zajmował 12. miejsce, a po pierwszym postoju w boksach pod żółtą flagą, do restartu przystępował już jadąc w pierwszej dziesiątce. Po 46 okrążeniach, Johnson był już piąty, lecz błąd podczas kolejnego postoju kosztował go jedną lokatę.

W międzyczasie w wyścigu dominował Kyle Larson, który wcześniej w tym sezonie odniósł swoje jedyne jak dotąd zwycięstwo w pucharowej serii NASCAR. Kierowca Chip Ganassi Racing był liderem w połowie dystansu, mając za sobą Edwardsa, Kevina Harvicka, Logano oraz Kyle’a Buscha. Ten ostatni zjechał na nieplanowany pit-stop na 136. okrążeniu, chwilę po tym jak zgłosił przebitą oponę w swojej Toyocie. Po zdjęciu koła z samochodu okazało się jednak, że opona nie została uszkodzona, a ten błąd kosztował aktualnego mistrza serii utratę okrążenia do lidera.

Busch wrócił jednak na okrążenie lidera, gdy reszta stawki odbyła swoje postoje pod zieloną flagą, a następnie wykorzystał neutralizację do powrotu na taką samą strategię, jak czołówka. Na 155. okrążeniu, Busch znów znajdował się w pierwszej piątce.

Czwarta neutralizacja nastąpiła w momencie, gdy kierowcy mogli już wykonać ostatni zjazd po paliwo potrzebne im do końca wyścigu. Larson nadal prowadził, mając za sobą Logano, Harvicka, Buscha, Johnsona i Edwardsa. Ten ostatni zaczął jednak przebijać się do przodu, wyprzedzając kierowcę Team Penske na 232. okrążeniu, a 10 kółek później prześcignął swojego zespołowego kolegę Buscha, znajdując się na pierwszej pozycji wśród pretendentów do tytułu.

Wtedy jednak w drugim zakręcie rozbił się Dylan Lupton, wywołując piątą neutralizację wyścigu. Liderzy znów zjechali do boksów – Larson pozostawał na czele, przed Edwardsem. Za nimi jednak sytuacja się zmieniła – mechanik Kyle’a Buscha dwukrotnie poślizgnął się przy zmianie opon, co kosztowało jego zawodnika spadek na szóstą pozycję, a co ważniejsze – za Logano oraz Johnsona.

Gdy stawka ponownie ustawiła się za samochodem bezpieczeństwa, na 10 okrążeń przed końcem doszło do decydującego momentu wyścigu – podczas restartu Edwards agresywnie próbował zablokować atak Logano, w wyniku czego obaj zderzyli się, a Edwards wylądował na bandzie. W powstałym zamieszaniu uwiązał się karambol z udziałem aż dziewięciu samochodów.

Wyścig został zatrzymany na 39 minut, żeby umożliwić usunięcie skutków zdarzenia. Gdy kierowcy znów ruszyli, nadal za samochodem bezpieczeństwa, Logano zjechał do boksów z uszkodzeniami po kolizji. Kierowca Team Penske pociągnął jednak za sobą cały sznurek samochodów i do restartu przystępował na mocnej dziewiątej pozycji, a z nowymi oponami szybko przebił się na piątą lokatę. W międzyczasie nadal prowadził Larson, tym razem przed Harvickiem, Buschem i Johnsonem.

To nie był jednak koniec, bowiem wypadek Ricky’ego Stenhouse’a Jra wywołał siódmą neutralizację dnia i czekał nas kolejny restart, na dwa okrążenia przed metą. Pod żółtą flagą, Busch postanowił skopiować ruch Logano i zjechać po świeże opony, lecz był jednym z nielicznych w boksach i spadł przez to na koniec kolejki.

Drugą lokatę po Buschu odziedziczył dzięki temu Johnson, mając obok siebie na restarcie lidera wyścigu Larsona, a za sobą swojego największego w tej chwili rywala Logano. Johnson przeprowadził jednak restart perfekcyjnie – wyprzedził on Larsona w pierwszym zakręcie i pewnie zmierzał po swoje 80. zwycięstwo w karierze oraz siódmy tytuł mistrzowski. Logano nie był w stanie powtórzyć swojej szarży z poprzedniego restartu i utknął za dwoma Chevroletami Larsona i Harvicka, z kolei Busch wpadł na metę szósty, za Jamiem McMurrayem.

Dzięki zwycięstwu w Miami, Johnson wyrównał rekord siedmiu tytułów mistrzowskich, jaki przed nim ustanowili Richard Petty i Dale Earnhardt. W niespotykanym jednak stylu, wszystkie swoje triumfy wywalczył z jednym zespołem, inżynierem wyścigowym oraz marką samochodu, w postaci Hendrick Motorsports, Chada Knausa i Chevroleta.

Ostatni wyścig sezonu stanowił także pożegnanie dla trzykrotnego mistrza serii Tony’ego Stewarta. W swojej ostatniej kampanii odniósł on jedno zwycięstwo na torze Sonoma Raceway, będące jego 49. w karierze, co uplasowało go na 13. w klasyfikacji wszechczasów.

Pucharowa seria NASCAR powróci w sezonie 2017, a tradycyjne otwarcie będzie stanowić wyścig Daytona 500 26 lutego.

C – Chase for the NASCAR Cup title, D – debiutant
P	Nr	Kierowca			Zespół		Rezultat
1			Jimmie Johnson	C	Hendrick Motorsports		268 okr.
2			Kyle Larson		Chip Ganassi Racing		+ 0,466
3			Kevin Harvick		Stewart-Haas Racing		+ 0,498
4			Joey Logano	C	Team Penske		+ 1,221
5			Jamie McMurray		Chip Ganassi Racing		+ 1,333
6			Kyle Busch	C	Joe Gibbs Racing		+ 1,551
7			Matt Kenseth		Joe Gibbs Racing		+ 2,073
8			AJ Allmendinger		JTG Daughtery Racing		+ 2,651
9			Denny Hamlin		Joe Gibbs Racing		+ 2,970
10			Michael McDowell		Circle Sport-Leavine Family Racing		+ 2,995
11			Chase Elliott	D	Hendrick Motorsports		+ 3,275
12			Austin Dillon		Richard Childress Racing		+ 3,366
13			Kurt Busch		Stewart-Haas Racing		+ 3,495
14			Paul Menard		Richard Childress Racing		+ 3,562
15			Brian Scott	D	Richard Petty Motorsports		+ 3,945
16			Alex Bowman		Hendrick Motorsports		+ 5,080
17			Greg Biffle		Roush Fenway Racing		+ 1 okr.
18			Casey Mears		Germain Racing		+ 1 okr.
19			Danica Patrick		Stewart-Haas Racing		+ 2 okr.
20			Trevor Bayne		Roush Fenway Racing		+ 2 okr.
21			Landon Cassill		Front Row Motorsports		+ 2 okr.
22			Tony Stewart		Stewart-Haas Racing		+ 2 okr.
23			Clint Bowyer		HScott Motorsports		+ 2 okr.
24			Chris Buescher	D	Front Row Motorsports		+ 2 okr.
25			Ryan Newman		Richard Childress Racing		+ 4 okr.
26			Ryan Blaney	D	Wood Brothers Racing		+ 4 okr.
27			Matt DiBenedetto		BK Racing		+ 4 okr.
28			Michael Annett		HScott Motorsports		+ 4 okr.
29			David Regan		BK Racing		+ 4 okr.
30			Ricky Stenhouse Jr		Roush Fenway Racing		+ 6 okr.
31			Jeffrey Earnhardt	D	BK Racing		+ 7 okr.
32			Reed Sorenson		Premium Motorsports		+ 9 okr.
33			Ty Dillon		Circle Sport-Leavine Family Racing		+ 10 okr.
34			Carl Edwards	C	Joe Gibbs Racing		+ 11 okr.
35			Brad Keselowski		Team Penske		+ 11 okr.
36			Martin Truex Jr		Furniture Row Racing		+ 11 okr.
37			Kasey Kane		Hendrick Motorsports		+ 11 okr.
38			Regan Smith		Tommy Baldwin Racing		+ 13 okr.
39			Dylan Lupton		Go FAS Racing		+ 18 okr.
40			Aric Armirola		Richard Petty Motorsports		+ 55 okr.

Źródło: motorsport.com