Sezon 1991 – najsilniejszy skład kierowców w XX wieku

W każdym sporcie skład zawodników się zmienia. Jedni debiutują, drudzy kończą karierę, trzeci odchodzą, a jeszcze inni wracają. Z tego powodu stawka zmienia swoją siłę – raz jest mocniejsza, a raz słabsza.

Formuła 1 miała wiele fantastycznych sezonów. W tegorocznych zmaganiach mamy tak wybitnych zawodników, jak Max Verstappen, Lewis Hamilton czy Fernando Alonso. Sezon 1973 to Stewart, Fittipaldi czy Lauda, a rok 2005 to takie nazwiska jak Schumacher, Alonso, czy Räikkönen.

Statystycznie najlepiej wypada rok 1991. Głównie z powodu obecności najlepszych kierowców lat 80. i 90. oraz debiutu Michaela Schumachera. Znajdziemy tutaj niemal każdego kierowcę, który może się pochwalić odniesieniem sukcesu w Formule 1 albo innej serii wyścigowej. Chcielibyśmy przedstawić wam wszystkich kierowców, którzy rywalizowali wtedy w Formule 1.

Kierowców prezentujemy w kolejności klasyfikacji generalnej sezonu 1991:

1. Ayrton Senna (McLaren): Trzykrotny mistrz świata, zwycięzca 41 wyścigów, 80 razy na podium, 65 zdobytych pole position. W tym sezonie sięgnął po swój trzeci tytuł mistrzowski, wygrywając w siedmiu wyścigach.
2. Nigel Mansell (Williams): Mistrz świata z 1992 roku, zwycięzca 31 wyścigów, 59 razy na podium, 32 zdobyte pole position. Dzięki czterem wygranym zajął pozycję wicelidera.
3. Ricciardo Patrese (Williams): Zwycięzca 6 wyścigów, 37 razy na podium, 8 zdobytych pole position. Wygrane w Meksyku i Portugalii dały mu trzecie miejsce.
4. Gerhard Berger (McLaren): Zwycięzca 10 wyścigów, 48 razy na podium, 12 zdobytych pole position. Jego wygrana w GP Japonii i niewielka strata do Ricciardo Patrese sprawiła, że wraz z Senną zdobył tytuł w klasyfikacji konstruktorów dla McLarena.

5. Alain Prost (Ferrari): Czterokrotny mistrz świata, zwycięzca 51 wyścigów, 109 razy na podium, 33 zdobytych pole position. Problematyczny bolid Ferrari sprawił, że Francuski kierowca zaliczył bardzo słaby rok jak na swoje umiejętności. Doszło do tego, że nie pojechał w ostatnim wyścigu sezonu i udał się na roczną przerwę. Kiedy wrócił w sezonie 1993, zdobył swój czwarty tytuł mistrzowski.
6. Nelson Piquet (Benetton): Trzykrotny mistrz świata, zwycięzca 23 wyścigów, 60 razy na podium, 24 zdobytych pole position. Po trzynastu latach startów postanowił, że to będzie jego ostatni sezon w karierze. Na pożegnanie z kibicami wygrał w Kanadzie.
7. Jean Alesi (Ferrari): Zwycięzca Grand Prix Kanady 1995, 32 razy na podium, dwa pole position na koncie. Francuski kierowca był bardzo utalentowany, choć statystyki nie mówią tego na pierwszy rzut oka. To był kolejny dobry sezon w jego wykonaniu.
8. Stefano Modena (Tyrrell): Pierwszy kierowca na tej liście, który nie może pochwalić się zwycięstwem w Formule 1. Rok 1991 był dla niego najlepszym w karierze. Pomimo niekonkurencyjnego bolidu zajął drugie miejsce w Kanadzie. Punktował także w USA i Japonii, co wystarczyło, by wylądować tak wysoko w klasyfikacji. Wygrywał wyścigi w serii DTM.
9. Andrea de Cesaris (Jordan): Rekordzista pod względem nieukończonych wyścigów Formuły 1. Statystyka, choć niechlubna, to jednak nieprzypadkowa. W końcu nie bez przyczyny wystartował w ponad 200 wyścigach na przełomie lat 1980-1994. Był utalentowany, a przez to atrakcyjny dla słabszych zespołów, poszukujących dobrego kierowcy. W sezonie 1991 reprezentował barwy debiutującego Jordana, a jego postawa pomogła ekipie stanąć na równe nogi i przygotować się na następne lata.

10. Roberto Moreno: (Benetton/Jordan/Minardi): Ukończył na drugim miejscu Grand Prix Japonii 1990 jako rezerwowy kierowca Benettona. Po tym występie został podstawowym kierowcą. W sezonie 1991 trzykrotnie punktował. Swoje największe sukcesy odniósł w serii CART, gdzie wygrał dwa wyścigi, 12 razy stanął na podium i zajął trzecie miejsce w klasyfikacji generalnej w 2000 roku.
11. Pierluigi Martini (Minardi): W dolnej części stawki każdy punkt potrafił robić różnice w klasyfikacji generalnej, co miało później przełożenie na wielomilionowe benefity finansowe. Włoch przez całą swoją karierę w Formule 1 reprezentował barwy właśnie takich zespołów. Robił to bardzo dobrze. W sezonie 1991 dwukrotnie ukończył wyścig na 4 miejscu. Tym samym samodzielnie zapewnił Minardi 7 miejsce w klasyfikacji konstruktorów (na 19 zespołów). Poza tym wygrał w 24-godzinnym wyścigu Le Mans w 1999 roku.
12. JJ Lehto (Scuderia Italia): Fin zaskoczył wszystkich kibiców, kiedy stanął na najniższym stopniu podium na torze Monza. Trzykrotny zwycięzca w 24-godzinnego wyścigu Le Mans.
13. Bertrand Gachot (Jordan): Rok 1991 był dla Belga najlepszym w karierze. Wygrał wtedy24-godzinny wyścig Le Mans, a w Formule 1 trzykrotnie ukończył wyścig w punktach. Dodatkowo jego konflikt z prawem sprawił, że mógł w jego miejsce zadebiutować Michael Schumacher.

14. Michael Schumacher (Jordan, Benetton): Siedmiokrotny mistrz świata, 91 wygranych wyścigów, 155 razy na podium, 68 zdobytych pole position. W 1991 roku miał dopiero 22 lata, kiedy dostał szansę podczas Grand Prix Belgii, zastępując Bertranda Gachota. Na początku nic nie wskazywało, że to będzie dobry występ. Nie znał wcześniej toru Spa-Francorchamps i uczył się linii wyścigowej, okrążając tor na rowerze. To wystarczyło. W niekonkurencyjnym bolidzie Jordana zajął 7 miejsce w kwalifikacjach, a po starcie awansował o dwie pozycje. Choć w wyniku awarii odpadł już na pierwszym okrążeniu, został zatrudniony po tym wyścigu przez zespół Benettona. Rok później na tym samym torze odniósł swoje pierwsze zwycięstwo w Formule 1.
15. Satoru Nakajima (Tyrrell): Kierowca trafił do Formuły 1 po zdobyciu pięciokrotnego mistrzostwa Japońskiej Top Formuły, znanej obecnie jako SuperFormula. Zaczął w bardzo dobrym miejscu, gdyż od sezonu 1987 w zespole Lotusa, gdzie jego kolegą z zespołu był sam Ayrton Senna. Niestety nie pokazał się z dobrej strony, ale przetrwał w królowej motosportu jeszcze przez kilka lat. Rok 1991 był dla niego ostatnim.
16. Mika Häkkinen (Lotus): Dwukrotny mistrz świata, 20 wygranych wyścigów, 51 razy na podium, 26 zdobytych pole position. To był jego pierwszy sezon w Formule 1. Zdobywał dopiero doświadczenie w zespole Lotusa, który był w latach 90. cieniem samego siebie sprzed kilkunastu lat.
17. Martin Brundle (Brabham): Dziewięciokrotnie na podium na przestrzeni lat 1992-1996. Jego piąte miejsce w GP Japonii było ostatnią punktowaną zdobyczą w historii utytułowanego zespołu Brabham. Brytyjczyk jest obecnie jednym z najpopularniejszych dziennikarzy motorsportowych.
18. Emanuele Pirro (Scuderia Italia): Włoski kierowca nie zawojował Formuły 1, gdyż spędził tutaj zaledwie 2,5 sezonu. Znacznie lepiej odnalazł się za kierownicą samochodów sportowych. Ma na swoim koncie sześciokrotną wygraną w 24-godzinnym wyścigu Le Mans i wiele wygranych w innych seriach takich jak DTM czy ALMS.
19. Mark Blundell (Brabham): Trzykrotnie na podium w latach 1993-1994. Debiutował w sezonie 1991, zdobywając jeden punkt dzięki szóstemu miejscu w Belgii. Później przeszedł do serii CART, gdzie wygrał trzy wyścigi. Zwyciężył także w 24-godzinnym wyścigu Le Mans w 1992 roku.

20. Ivan Capelli (Leyton House): Włocha można zaliczyć do grona tych kierowców, którzy pomimo rywalizacji dla słabego zespołu mógł odnosić bardzo dobre rezultaty. Trzykrotnie stanął na podium, zajmując m.in. drugie miejsce w GP Francji 1990 – wyścig, który o mały włos by wygrał. Sezon 1991 nie był dla niego udany pod kątem rezultatów. Na szczęście dla niego systematyczny pokaz dobrej formy sprawił, że został kierowcą Scuderii Ferrari w kolejnym sezonie
21. Éric Bernard (Larrousse): Zdobywca trzeciego miejsca w Grand Prix Wielkiej Brytanii 1994. Wygrywał później wyścigi w American Le Mans Series.
22. Aguri Suzuki (Larrousse): Zdobywca trzeciego miejsca w domowym Grand Prix Japonii w 1990 roku. Został później założycielem zespołu Super Aguri Honda, który rywalizował w Formule 1 w latach 2006-2008.
23. Julian Bailey (Lotus): Pomimo zaledwie 4 startów w sezonie 1991, udało mu się zdobyć jeden punkt za szóste miejsce na torze Imola. Odnosił sukcesy głównie za sterami samochodów turystycznych.
24. Gianni Morbidelli (Minardi): Zdobywca trzeciego miejsca w Grand Prix Australii 1995.

Kierowcy, którzy nie zdobyli w sezonie 1991 żadnego punktu, ale warto o nich wspomnieć:

• Michele Alboreto: Zwycięzca pięciu wyścigów Formuły 1, wicemistrz z 1985 roku, 23 razy na podium, dwukrotnie zdobył pole position. Zwycięzca 24-godzinnego wyścigu Le Mans w 1997 roku.
• Thierry Boutsen: Zwycięzca trzech wyścigów Formuły 1 za sterami Williamsa w latach 1989-1990, 15 razy na podium. Przed GP Węgier 1990 zdobył swoje jedyne pole position. Wygrywał także w 24-godzinnym wyścigu Le Mans w 1996 roku.
• Stefan Johansson: Dwunastokrotnie ukończył wyścig na podium w Formule 1. Był obiecującym Szwedem, który niestety nie dorównał sukcesom Ronniego Petersona. Podobnie jak Ivan Capelli był bardzo bliski wygranej w wyścigu. Trzykrotny zwycięzca 24-godzinnego wyścigu Le Mans kończył w TOP 3 także wyścigi serii CART.
• Johnny Herbert: Zwycięzca trzech wyścigów, siedmiokrotnie na podium. Zwycięzca 24-godzinnego wyścigu Le Mans w 1996 roku.

• Alex Zanardi: Mistrz serii CART z 1997 i 1998 roku, czterokrotny złoty medalista igrzysk paraolimpijskich.
• Nicola Larini: Jako rezerwowy Scuderii Ferrari walczył o zwycięstwo w Grand Prix San Marino 1994. Ostatecznie zajął drugie miejsce w tym wyścigu. Mistrz DTM z 1993 roku.
• Maurício Gugelmin: Zdobywca trzeciego miejsca w Grand Prix Brazylii 1989. Później przez wiele lat rywalizował w serii CART. Zakończył tam sezon 1997 na czwartym miejscu z jednym zwycięstwem na koncie.
• Gabriele Tarquini: Legenda WTCC, dwukrotny mistrz tej serii z 22 wygranymi wyścigami. Mistrz także takich serii jak BTCC czy ETCC.
• Maurício Gugelmin: Zdobywca trzeciego miejsca w Grand Prix Brazylii 1989. Później przez wiele lat rywalizował w serii CART. Zakończył tam sezon 1997 na czwartym miejscu z jednym zwycięstwem na koncie.
• Eric van de Poele: Mistrz DTM z 1987 roku, trzykrotny zwycięzca 24-godzinnego wyścigu Le Mans.
• Karl Wendlinger: Dwukrotny zwycięzca 24-godzinnego wyścigu Le Mans.

Dlaczego ten sezon był najsilniejszy:

• Liczba kierowców, którzy zdobyli mistrzostwo świata Formuły 1: 6
• Łączna liczba zdobytych mistrzostw świata Formuły 1: 20
• Liczba kierowców, którzy wygrali wyścig Formuły 1: 12
• Łączna liczba wygranych wyścigów: 285
• Liczba kierowców, która stanęła na podium w wyścigu Formuły 1: 24
• Łączna liczba zdobytych podiów: 713
• Liczba kierowców, którzy zdobyli pole position: 12
• Łączna liczba zdobytych pole position: 274